Here we are again. Ons democratisch samenlevingsmodel staat op het spel.

​Het is donderdag 24 maart 2022 en de zon schijnt hoog boven mijn hoofd. In het park lees ik over de ambigue definitie van een genocide, wanneer een vader en zijn kind naar de eendjes kijken. De eendjes kwaken luid en ik vraag me af waarover. Zouden ze zich kwaad maken om wat er vanochtend vroeg is gebeurd? De vader spreekt een voor mij onbekende taal. Ik geloof dat het om een Slavische taal gaat. Misschien wel Oekraïens? Voor ik het weet zijn mijn gedachten niet meer bij de woorden in het boek dat ik in mijn handen heb, maar bij het wrede machtsspel dat zich in de ochtend had voltrokken. Binnenkort slaan wellicht duizenden ouders met hun kinderen op vlucht voor het oorlogsgeweld in Oekraïne. De megalomane trekken van één man – en de belangen van een heleboel andere mannen rondom hem – zijn de oorzaak van een nieuwe donkere bladzijde in onze geschiedenisboeken. Geschiedenisboeken die weliswaar nog niet geschreven zijn, maar weldra een exhaustief hoofdstuk zullen bevatten over een lang doodgezwegen conflict: Oost-West, thuis best? Op sociale media denkt plots iedereen dat hij een puzzelstukje gevonden heeft die zijn verklaringen zullen doen excelleren boven die van al de rest. In wat volgt probeer ook ik mijn gedachtegangen uit te schrijven en ik waarschuw de lezer bij voorbaat: hier zult u geen baanbrekende verklaringen lezen, maar wel enkele kritische mijmeringen. 

Read More