​Al in het interbellum in de vorige eeuw kwamen toppolitici bij elkaar om de koppen te breken over kinderrechten. Die discussies kwamen in een stroomversnelling toen de Verenigde Naties na de Tweede Wereldoorlog (eindelijk) werden besloten. De wereld was immers wakker geworden met de consensus dat het menselijk leed dat de Holocaust had veroorzaakt, in de toekomst moest vermeden worden. In 1948 beklonk de Algemene Vergadering van de VN de Mensenrechtenverklaring, maar voor een consensus over de Rechten van het Kind was het wachten tot 1989.  Ruim veertig jaar later staat de interpretatie op die rechten ter discussie in de Belgische parlementen. In dit essay doe ik een poging om het debat over de rechten van het ongeboren kind te analyseren: politici strooien – zoals gewoonlijk – met uitspraken her en der, maar wat kunnen we daar nu uit leren? Daarnaast probeer ik de ethisch kwestie in een historisch kader te vatten om zo te begrijpen met welke gevoeligheden we te maken krijgen. Die historische referentie deed ik op tijdens de hoorcolleges van professor Rodriguez. Zij legde in haar lessen over de Geschiedenis van de Nieuwste Tijd (lees: de tijdspanne tussen pakweg de negentiende eeuw en het heden) de link tussen het hedendaags debat en het naoorlogse milieu. (1) Vanuit die notie probeer ik te achterhalen welke ideeën van toen we mogen vergelijken met de huidige politieke standpunten. Het is namelijk bevreemdend dat over het gehele en versnipperde partijpolitieke landschap quasi iedereen het erover eens is dat de overheid moet ingrijpen in voor het kind kwetsbare gezinssituaties. In welke mate moet de overheid de rechten van het ongeboren kind beschermen?  Tot slot leg ik graag mijn eigen idee uit, maar of dat er toe doet, laat ik voor de lezer in het midden. 

Exact één jaar geleden kroop ik digitaal in de pen en zette ik mijn gedachten uiteen in een open brief. De feedback die ik op mijn tekst ontving was indrukwekkend. Ik kreeg veel steun, soms ook uit onverwachte hoek, medestudenten konden zich vinden in mijn standpunten, maar waar ik het meest op had gehoopt ontbrak: gehoor. “Ja, maar je bent slechts één van de vele studenten,” dat klopt. Toch was ook voor mij de maat op een keer vol en moesten mijn gedachtegangen eruit. 2020 was een jaar waarin ik veel geleerd heb over hoe onze maatschappij er diep vanbinnen uitziet en een jaar waarin ik mezelf ben tegengekomen.  Doordat ik in mijn open brief van vorig jaar de weerklank vond van andere studenten, besefte ik hoezeer onze stem aan bod komt in het dagelijkse debat: niet. Om daar iets aan te veranderen begon ik in september 2020 met een podcastreeks (Student@Night). Daarin nodig ik iedere week een interessante gast uit die bij voorkeur jong van geest is omdat ik vind dat er gewoonweg te weinig aandacht opgaat naar jongeren. Vandaag leest u een nieuw betoog van dezelfde jongeman die zijn ideeën een jaar lang heeft laten rijpen. Ik schrijf deze uiteenzetting omdat ik van mening ben dat de manier waarop het hoger onderwijs anno 2021 georganiseerd wordt, verandering veronderstelt.