De rechten van het ongeboren kind

Liever voorkomen dan genezen.

​Al in het interbellum in de vorige eeuw kwamen toppolitici bij elkaar om de koppen te breken over kinderrechten. Die discussies kwamen in een stroomversnelling toen de Verenigde Naties na de Tweede Wereldoorlog (eindelijk) werden besloten. De wereld was immers wakker geworden met de consensus dat het menselijk leed dat de Holocaust had veroorzaakt, in de toekomst moest vermeden worden. In 1948 beklonk de Algemene Vergadering van de VN de Mensenrechtenverklaring, maar voor een consensus over de Rechten van het Kind was het wachten tot 1989.  Ruim veertig jaar later staat de interpretatie op die rechten ter discussie in de Belgische parlementen. In dit essay doe ik een poging om het debat over de rechten van het ongeboren kind te analyseren: politici strooien – zoals gewoonlijk – met uitspraken her en der, maar wat kunnen we daar nu uit leren? Daarnaast probeer ik de ethisch kwestie in een historisch kader te vatten om zo te begrijpen met welke gevoeligheden we te maken krijgen. Die historische referentie deed ik op tijdens de hoorcolleges van professor Rodriguez. Zij legde in haar lessen over de Geschiedenis van de Nieuwste Tijd (lees: de tijdspanne tussen pakweg de negentiende eeuw en het heden) de link tussen het hedendaags debat en het naoorlogse milieu. (1) Vanuit die notie probeer ik te achterhalen welke ideeën van toen we mogen vergelijken met de huidige politieke standpunten. Het is namelijk bevreemdend dat over het gehele en versnipperde partijpolitieke landschap quasi iedereen het erover eens is dat de overheid moet ingrijpen in voor het kind kwetsbare gezinssituaties. In welke mate moet de overheid de rechten van het ongeboren kind beschermen?  Tot slot leg ik graag mijn eigen idee uit, maar of dat er toe doet, laat ik voor de lezer in het midden. 

Meer lezen