​Al in het interbellum in de vorige eeuw kwamen toppolitici bij elkaar om de koppen te breken over kinderrechten. Die discussies kwamen in een stroomversnelling toen de Verenigde Naties na de Tweede Wereldoorlog (eindelijk) werden besloten. De wereld was immers wakker geworden met de consensus dat het menselijk leed dat de Holocaust had veroorzaakt, in de toekomst moest vermeden worden. In 1948 beklonk de Algemene Vergadering van de VN de Mensenrechtenverklaring, maar voor een consensus over de Rechten van het Kind was het wachten tot 1989.  Ruim veertig jaar later staat de interpretatie op die rechten ter discussie in de Belgische parlementen. In dit essay doe ik een poging om het debat over de rechten van het ongeboren kind te analyseren: politici strooien – zoals gewoonlijk – met uitspraken her en der, maar wat kunnen we daar nu uit leren? Daarnaast probeer ik de ethisch kwestie in een historisch kader te vatten om zo te begrijpen met welke gevoeligheden we te maken krijgen. Die historische referentie deed ik op tijdens de hoorcolleges van professor Rodriguez. Zij legde in haar lessen over de Geschiedenis van de Nieuwste Tijd (lees: de tijdspanne tussen pakweg de negentiende eeuw en het heden) de link tussen het hedendaags debat en het naoorlogse milieu. (1) Vanuit die notie probeer ik te achterhalen welke ideeën van toen we mogen vergelijken met de huidige politieke standpunten. Het is namelijk bevreemdend dat over het gehele en versnipperde partijpolitieke landschap quasi iedereen het erover eens is dat de overheid moet ingrijpen in voor het kind kwetsbare gezinssituaties. In welke mate moet de overheid de rechten van het ongeboren kind beschermen?  Tot slot leg ik graag mijn eigen idee uit, maar of dat er toe doet, laat ik voor de lezer in het midden. 

Het was woensdag 13 januari, trouwens midden in mijn examens, toen ik wakker werd en de volgende krantenkop las: “Een derde van de Belgen is van buitenlandse afkomst.” (Bron: De Morgen) Wanneer ik even later mijn twitter open gooi lees ik tal van tweets die beweren dat ons Belgenlandje omvolkt wordt. Die dag heb ik voor de allereerste keer een greintje onrechtvaardigheid gevoeld jegens mijn onveranderlijke karakteristieke kenmerken. Ik heb me voor de eerste keer afgevraagd op welke manier ik mogelijks een bedreiging vorm en al dan niet honderden, duizenden mensen een bedreiging vormen. Ik heb voor de eerste keer werkelijk gevoeld wat klasgenootjes zo vaak moeten gevoeld hebben. 

Kappers en andere niet-medische contactberoepen gaan weer op slot, niet essentiële winkels mogen enkel op afspraak werken en in grote winkels (Ikea-stijl) mogen voortaan slechts vijftig mensen tegelijk binnen. Telewerk blijft verplicht, want – zo moet u weten – dat is al een hele tijd verplicht en de contactbubbel krimpt weer tot vier personen en geen tien meer. Dat hoorden we de allemaal in de middag van 24 maart 2021 op de live persconferentie van het overlegcomité dat vervroegd bijeen kwam. Vervroegd of te laat? Oh en voor ik het vergeet: de lessen in het onderwijs worden volledig, ter uitzondering van de kleuterscholen, opgeschort voor één week met ingang op maandag 29 maart. Dat betekent dat er in het lager en in het secundair onderwijs geen les meer gegeven zal worden in de week voor de paasvakantie. In dit artikel maak ik de moeilijke denkoefening te reflecteren over de maatregelen waaraan we ons allen de volgende vier weken dienen te houden.